Worum geht es da?
Der ursprüngliche Gedanke war, ein bisschen gegen die Beethoven-Schiene zu gehen, weil ich darauf dann irgendwann keine Lust mehr hatte (lacht). Da dachten wir: Wir machen etwas anderes. Das war zum 120. Jubiläum von Kurt Weill 2020. Ich habe sehr viel recherchiert, damit wir auch Sachen kennenlernten, die außerhalb der Dreigroschenoper liegen. So habe ich viele sehr tolle Lieder entdeckt, die selten gesungen werden.
Unter den Entdeckungen war auch die Cellosonate, die fast nie gespielt wird. Und mit dem Cellisten Ira Givol spiele ich auch schon seit sehr langer Zeit. Daraus haben wir ein kleines musikalisches Taschentheater mit improvisierten Elementen gemacht, das das statische Konzertformat bricht. Wir haben beispielsweise die Sonate in verschiedene Teile aufgeteilt und spielen sie nicht in einem Stück, sondern sie ist auf das ganze Programm aufgeteilt und mit Textstellen aus Briefen und Berichten kombiniert, die wir hinzugenommen haben. So entstand unser Programm “Kurt, Weill er mehr ist“.
Ihr letzter Ohrwurm?
Matthias Goernes und Eric Schneiders Liederkreis op 39 Nr. 1 von Robert Schumann. Die samtige Stimme von Goerne gibt diesem Lied etwas sehr Intimes.
Graben Sie gerne in Archiven?
Ja, es passiert immer wieder, dass mich der Entdeckergeist packt und ich mich auf die Suche nach verstaubtem Brauchbarem mache. Nach erfolgreicher Suche fühle ich mich wie Gollum aus „Herr der Ringe“, der mit dem Ring in der Hand und den glühenden Augen „My precious“ ruft.
- Մինչև այն ժամանակները, երբ մարդիկ սկսեցին «iPod» ունենալ ու երաժշտության համընդհանուր սպառողական վիճակին անցնել, ինձ համար մարդու այդ ցանկությունն ավելի բնական էր: Մարդն այդ ժամանակ ուզում էր որոշակի բաներ լսել, որոնք, երևի, իր տրամադրությունն էին արտացոլում, իր մտքերը կամ հիշողությունները: Բայց վերջին մոտ 15 տարվա ընթացքում տպավորություն ունեմ, որ շատ մարդիկ երաժշտությունը սպառում են հենց այնպես, շատ անգիտակից ձևով:
Այսինքն՝ ֆոնային. ականջներին անընդհատ դրված է ինչ-որ բան և իրենք հաճախ չեն էլ նկատում՝ ինչ է միացրած ու ժամերով դա լսում են: Կամ ռեստորաններում, խանութներում. մենք սովոր ենք, մեզ միշտ ֆոնային երաժշտություն է պետք:
Չգիտեմ, մարդիկ երևի ուղղակի չեն դիմանում իրենք իրենց: Խուսափում են իրենք իրենց հետ մենակ մնացած ժամանակ իրենք իրենց ինչ-որ հարցեր տալ ու ստիպված են լինում զբաղեցնել իրենց: Ամենահեշտ ձևն այս դեպքում երաժշտությունն է:
Իմ պապական տան նկուղային ննջասենյակի պատից կախված է մի սեւ-սպիտակ լուսանկար։ Իմ մեծ տատի ու պապի՝ Ալթուն Անթոյանի ու Նազարեթ Կարոյանի հարսանեկան նկարն է Ֆրանսիայի Վալանս քաղաքում։ Մոտավորապես 1927 թվականն է։ Նորապսակների լուրջ հայացքն ուղղված է դեպի ֆոտոխցիկը։ Ոչ շատ վաղ անցյալում նրանք կորցրել են իրենց ընտանիքի մեծ մասը։ Ի՞նչ տեսակ մարդիկ էին իմ նախնիները։ Չգիտեմ։ Ես նրանց երբեք չեմ հանդիպել...
Die Rheinpfalz
Badische Neuste Nachrichten
Die Rheinpfalz
Von Uri Degania
Uri Degania: Nare, Du bist in Armenien aufgewachsen und bist zum Studium nach Deutschland gekommen. Was waren Deine Beweggründe?
Nare Karoyan: Die 90er Jahre – Jahre meiner Kindheit – waren eine sehr turbulente Zeit für Armenien: Untergang der Sowjetunion, Gründung der Republik, Krieg, Inflation, Migration, Jahre ohne Strom… Gleichzeitig waren das, wie so oft, Jahre, in denen die Künste einen Aufschwung ohnegleichen erlebten. Und da meine Eltern beide Künstler sind, spürte ich hautnah diese intensive Welle.
Like a potter coats his jug, so has Boghos Noubar Pasha shaped my family. That’s the reason I’ve called my story “Noubarashen” (“constructed by Noubar”). I owe a debt of gratitude to this man.
The wall of the basement bedroom in my family home is adorned with a black and white photograph. It’s a wedding photo of my great-grandmother Altoun Antoyan and great-grandfather Nazaret Karoyan, taken in the French town of Valence around 1927. The newlyweds attentively look at the camera; they had recently lost large parts of their families. What sort of people were my ancestors? I don’t know. I never met them...